Mam bardzo dobry kontakt ze swoją siostrzenicą. Choć dzieli nas różnica wieku, obie interesujemy się podobnymi rzeczami i mamy podobne poczucie humoru. Pozwala nam ono porozumiewać się szyfrem, nawiązującym do cytatów z ulubionych filmów czy wydarzeń historycznych. Szyfr przydaje się, kiedy zauważamy znajomą osobę, z którą nie mamy ochoty w danej chwili się spotkać albo kiedy komentujemy jakieś wydarzenie w publicznym miejscu, tak żeby postronne osoby nie wiedziały o co chodzi. I tak np. okres studencki siostrzenicy nazywamy "złotym wiekiem Peryklesa", a moją sąsiadkę nazywamy panią Kapitanową (choć w jej rodzinie nie było żadnego marynarza). Więcej sekretów tajnego szyfru nie zdradzę, bo wtedy przestanie być tajemniczym kodem. Jest nam jednak czasem bardzo przydatny, a jego największą zaletą jest to, że powstał w sposób spontaniczny, a zasób tajnych znaków i sformułowań systematycznie powiększamy.

Mam bardzo dobry kontakt ze swoją siostrzenicą. Choć dzieli nas różnica wieku, obie interesujemy się podobnymi rzeczami i mamy podobne poczucie humoru. Pozwala nam ono porozumiewać się szyfrem, nawiązującym do cytatów z ulubionych filmów czy wydarzeń historycznych. Szyfr przydaje się, kiedy zauważamy znajomą osobę, z którą nie mamy ochoty w danej chwili się spotkać albo...

Użyłabym kodu, by wyznać swoje sekrety bliskim, gdybym musiała ich opuścić. Do tego celu wykorzystałabym moją ulubioną książkę (tylko oni wiedzą, o którą chodzi). Słowo byłoby zakodowane za pomocą trzech cyferek : numeru strony, numeru oznaczającego akapit i jeszcze jednego, symbolizującego słowo w danym akapicie.

Użyłabym kodu, by wyznać swoje sekrety bliskim, gdybym musiała ich opuścić. Do tego celu wykorzystałabym moją ulubioną książkę (tylko oni wiedzą, o którą chodzi). Słowo byłoby zakodowane za pomocą trzech cyferek : numeru strony, numeru oznaczającego akapit i jeszcze jednego, symbolizującego słowo w danym akapicie.

Pamiętam, jak byłem w podstawówce i kupowałem komiksy z kaczorem donaldem. W pewnej serii były do nich dodawane gadżety do szyfrowania wiadomości (albo specjalne tabliczki z alfabetem i zasłoniętymi literami, albo niewidzialny pisak i latarka, którą jak się oświetlało było widać wiadomość).
Taki sprzęt idealnie się nadawał do pisania miłosnych liścików do mojej "ukochanej" z pierwszej ławki.

Pamiętam, jak byłem w podstawówce i kupowałem komiksy z kaczorem donaldem. W pewnej serii były do nich dodawane gadżety do szyfrowania wiadomości (albo specjalne tabliczki z alfabetem i zasłoniętymi literami, albo niewidzialny pisak i latarka, którą jak się oświetlało było widać wiadomość).
Taki sprzęt idealnie się nadawał do pisania miłosnych liścików do mojej...

Przez lata przyjaźni z moją siostrą (znowu piszę o niej!) jakoś naturalnie wykształciłyśmy sposób szyfrowania wiadomości. Chociaż mamy wiele metod przekazywania sobie informacji, to tak naprawdę nie ma w tym nic skomplikowanego. Czasem wystarczy tylko spojrzenie, żeby wiedzieć, że ona myśli o tym samym. Kiedy chcemy sobie coś powiedzieć tak, by nie zrozumiała tego towarzysząca nam osoba, zwykle stosujemy rozmaite aluzje i niedopowiedzenia. Udajemy, że mówimy o kimś innym. Ogólnie wykorzystujemy to, że znamy się wzajemnie na wylot. W ten sposób można nawet obgadać jakąś osobę, mimo że znajduje się obok nas albo przekazać informację tak, by nikt inny tego nie zrozumiał. Bardzo przydatna umiejętność :-)

Przez lata przyjaźni z moją siostrą (znowu piszę o niej!) jakoś naturalnie wykształciłyśmy sposób szyfrowania wiadomości. Chociaż mamy wiele metod przekazywania sobie informacji, to tak naprawdę nie ma w tym nic skomplikowanego. Czasem wystarczy tylko spojrzenie, żeby wiedzieć, że ona myśli o tym samym. Kiedy chcemy sobie coś powiedzieć tak, by nie zrozumiała tego...

Zaszyfrowanych wiadomości potrzebowałabym najprawdopodobniej w momencie ucieczki. Może byłabym świadkiem zbrodni i morderca lub mafia ścigaliby mnie, żeby mnie zabić albo zostałabym oskarżona o przestępstwo, którego nie popełniłam i do czasu rozwiązania śledztwa musiałbym się ukrywać, żeby nie siedzieć w więzieniu za niewinność. Ciężko by mi było skontaktować się z rodziną, aby uspokoić ich, że ze mną wszystko dobrze i jestem bezpieczna. Zdecydowanie przydałaby mi się wtedy zaszyfrowana wiadomość, którą tylko moi najbliżsi byliby w stanie rozszyfrować. Przede wszystkim nie pisałabym wprost, gdzie jestem skupiłabym się na opisaniu miejsc i rzeczy, które przeżyłam wspólnie z moją rodziną. Tylko oni by je ze mną skojarzyli. Wysłałabym pocztówkę z najpopularniejszym miejscem urlopowym np. Zakopane, Kołobrzeg, którą kupiłabym po drodze jadąc w miejsce docelowe mojej kryjówki. Napisałabym kilka niezobowiązujących zdań, które mogłaby wysłać daleka krewna. Nie rysowałabym żadnych graficznych znaków, ponieważ jestem słaba w rysowaniu i również nie mam szczególnych znaków, które rozpoznałaby moja rodzina. Podpisałabym się imieniem i nazwiskiem zmarłej ciotki lub ulubionej postaci z serialu, który uwielbiałam oglądać z mamą. Po wysłaniu wiadomości zostałaby mi tylko nadzieja, że bliscy zrozumieją mój przekaz, a cała afera względem mojej osoby zostanie wyjaśniona.

Zaszyfrowanych wiadomości potrzebowałabym najprawdopodobniej w momencie ucieczki. Może byłabym świadkiem zbrodni i morderca lub mafia ścigaliby mnie, żeby mnie zabić albo zostałabym oskarżona o przestępstwo, którego nie popełniłam i do czasu rozwiązania śledztwa musiałbym się ukrywać, żeby nie siedzieć w więzieniu za niewinność. Ciężko by mi było skontaktować się z rodziną,...

Gdyby się dobrze zastanowić, to cały świat jest na swój sposób zaszyfrowany. Niemal każde środowisko ma swój własny kod językowy, poszczególne grupy porozumiewają się ze sobą za pomocą specyficznego słownictwa, mniej lub bardziej zrozumiałego dla innych. Marynarze mają alfabet Morse’a, lekarze – terminologię medyczną, prawnicy – swoje kodeksy, a więźniowie – grypserę. Szyfry coraz bardziej przenikają także do życia codziennego, i to wcale nie w formie niewinnych dziecięcych zabaw. Żyjemy w czasach, gdy babcia nie potrafi porozumieć się z wnukiem, bo ten – wychowany w cyfrowym świecie – mówi do niej językiem internetu i telefonu komórkowego. Paradoksalnie okazuje się, że czasem łatwiej nam się dogadać z obcokrajowcem, po angielsku, niż z bliską osobą.

Dlatego właśnie nie chcę żadnych szyfrów. Nie chcę sytuacji, w których musiałabym się chować za szeregiem tajemniczych znaczków i niezrozumiałych określeń. Bo jedynymi sytuacjami, w których dopuszczałabym taką możliwość, są te naprawdę niebezpieczne. A zamiast myśleć o zagrożeniach, wolałabym się skupić na normalnej rozmowie. Niezaszyfrowanej.

Gdyby się dobrze zastanowić, to cały świat jest na swój sposób zaszyfrowany. Niemal każde środowisko ma swój własny kod językowy, poszczególne grupy porozumiewają się ze sobą za pomocą specyficznego słownictwa, mniej lub bardziej zrozumiałego dla innych. Marynarze mają alfabet Morse’a, lekarze – terminologię medyczną, prawnicy – swoje kodeksy, a więźniowie – grypserę....

Kiedy byłam jeszcze w szkole podstawowej to razem z przyjaciółką wymyśliłyśmy taki tajny język! :)
Polegał on na tym, że każdy ruch oznaczał inne słowo bądź zbitek słów, np. pociągnięcie za lewe ucho oznaczało - patrzy na Ciebie itp.
Używałyśmy go przy każdej możliwej okazji, kiedy nie chciałyśmy żeby inni wiedzieli o tym rozmawiamy.
Język był dość ciężki w zapamiętaniu ale dałyśmy radę i miałyśmy przy tym mnóstwo zabawy! :)

Kiedy byłam jeszcze w szkole podstawowej to razem z przyjaciółką wymyśliłyśmy taki tajny język! :)
Polegał on na tym, że każdy ruch oznaczał inne słowo bądź zbitek słów, np. pociągnięcie za lewe ucho oznaczało - patrzy na Ciebie itp.
Używałyśmy go przy każdej możliwej okazji, kiedy nie chciałyśmy żeby inni wiedzieli o tym rozmawiamy.
Język był dość ciężki w zapamiętaniu...

W latach 90tych na ulicach miast szalały miejskie podwórkowe gangi. Najczęściej dwoma wrogimi obozami były dziewczyny vs chłopcy. Też miałam przyjemność doświadczyć przynależności do tej niebezpiecznej i mrocznej organizacji. Głównym celem naszej gangsterskiej działalności było oczywiście robienie na złość wrogiemu obozowi-chłopcom. A czym było wkurzyć ich najłatwiej? Oczywiście mówieniem zaszyfrowanym językiem zrozumiałym tylko dla wtajemniczonych ( tj członków gangu) - funkcję tę doskonalę spełniał język kapolkaski (KA pol KA ski). Nic nie równało się z tym prestiżem na dzielni jak powiedzieć bossowi wrogiej bandy :
Kajeskateś kagłukapi!
I uciec przy akompaniamencie śmiechów i oklasków towarzyszek.:)

W latach 90tych na ulicach miast szalały miejskie podwórkowe gangi. Najczęściej dwoma wrogimi obozami były dziewczyny vs chłopcy. Też miałam przyjemność doświadczyć przynależności do tej niebezpiecznej i mrocznej organizacji. Głównym celem naszej gangsterskiej działalności było oczywiście robienie na złość wrogiemu obozowi-chłopcom. A czym było wkurzyć ich najłatwiej?...

A ja w sytuacji kiedy bym miała przekazać komuś informacje o moich emocjach , a to pierwsze mi przyszło na myśl to bym grała na czymś albo puszczała na całą głośność piosenki odpowiadające moim emocjom i myślom . Nikt by się nie domyślił , oprócz wtajemniczonych .

A ja w sytuacji kiedy bym miała przekazać komuś informacje o moich emocjach , a to pierwsze mi przyszło na myśl to bym grała na czymś albo puszczała na całą głośność piosenki odpowiadające moim emocjom i myślom . Nikt by się nie domyślił , oprócz wtajemniczonych .

Taka sytuacja miała już w moim życiu miejsce. Jako harcerze nasza drużyna często brała udział w róznego rodzaju grach zręcznościowych oraz obozach sprawnościowych.
W mojej pamięci doskonale zapisały się manewry na szkole letniej na Mazurach. Było to w czasie międzynarodowego zlotu harcerstwa z całej Europy. Zostalismy podzieleni na kilka większych grup, w tym nie obowiązywała żadna zasada narodowości, czy też przynależności do hufca, a jedynie ślepy los. Jako jedenastolatka nie znałam zbyt dobrze języków obcych, przynajmniej nie na tyle, aby poprowadzić swobodną konwersację. Zwycięzka grupa miała otrzymać piękne prezenty w postaci plecaków oraz śpiworów. Oczywiście każdy chciał wygrać, jednak aby ze sobą współpracować musieliśmy się komunikować. Tak więc usiedliśmy wszyscy razem przed rozpoczęciem manewrów i przy pomocy mowy ciała oraz kieszonkowego słownika polsko-angielskiego, który ktoś przypadkowo miał ze sobą, ustaliliśmy nasz tajny szyfr. Bazował on na alfabecie Morse'a z małymi ulepszeniami. Ponieważ wspomniana gra o nagrody, odbywała się nocą, mogliśmy komunikować się za pomocą latarek. Nasz genialny plan upadł niestety, ponieważ inne grupy wpadły na ten sam pomysł. Mimo wszystko porozumiewanie się kodem było dla mnie, jako dziecka, fascynującą przygodą.

Taka sytuacja miała już w moim życiu miejsce. Jako harcerze nasza drużyna często brała udział w róznego rodzaju grach zręcznościowych oraz obozach sprawnościowych.
W mojej pamięci doskonale zapisały się manewry na szkole letniej na Mazurach. Było to w czasie międzynarodowego zlotu harcerstwa z całej Europy. Zostalismy podzieleni na kilka większych grup, w tym nie...